"Her şey eksilmekti biraz" diyor Osman Sonant. Yeni insanlar tanımak, sevmek, içmek vesaire... Hani eğer eksilmekse her şey, ben hayatımı severek eksiltirdim. Bir kadını sevmek her an her yerde onu görmek, onu yaşamak... Benim hayatımdan bir şeyleri bu eksiltmeliydi işte. Bu rahatlatır, yaşadığımı hissettirirdi. Aşk acısı çekmeli, platonik sevmeli ve bazen çok büyük kavgalar da etmeliydim aslında.
Şimdi de "Ben insan olsaydım yalan söylemezdim" dedi mesela. Kimsenin yalan söylememesi, herkesin olduğu gibi görünmesi dünyayı daha iyi bir yer yapardı ama size bir şey söyleyeyim mi ben yine de söylerdim
. Neden başka biriymiş gibi davranmak istiyorum, bilmiyorum. Ben çok mu eksiğim, çok mu yanlışım, çok mu unutulmuşum? Hayır, bunlar değildi. Ben çok sevmiştim, bu da benden çok eksiltmişti ve eksildiğim belli olmasın diyeydi bütün uğraşım. Ya da sadece öyle hissediyordum. Ama hayata dayanmanın en iyi yöntemi, hissetmek ve hayal kurmakken ve bu dünyada sürekli eksilirken bence yalan söylenir. Yani benim bir palyaçom da yok ki Turgut Uyar gibi sinirlenince içimi dökeyim, bağırayım ya da eksildikçe rakı doldursun sonra içerken daha çok eksileyim ve hayat da devam edip bitsin işte. Bilmiyorum belki de eksilmek değildir hayat, yaşadıkça daha çok şey kazanmak daha çok görmek, öğrenmektir belki de. Eğer öyleyse ve yaşadıkça kazanmaksa hayat, yalan söylemek için sebep kalmıyor.
Ama "Ben yarın yine yalan söyleyeceğim ve hayatın da eksilmek olduğunu düşünmüyorum." diyorsanız o zaman bence yalanın size bir şeyler katacağını düşünüyorsunuz. Yalanın bize bir şeyler katacağını düşünmek hayatın sadece eksilmek olduğunu düşünmekten daha acı bir durumdur bana göre. Neyse ben hâla hayatın eksilmek olduğunu düşünüyorum ve artık yatsam iyi olur çünkü vakit geç oldu. Sabah oldu uyu artık diyor minareler. Ve bunları biraz da gözlerimi kapatıp kafamı yastığa yaslayarak ve dinledikçe eksildiğim ve eksildikçe mutlu olduğum palyaço şiirini dinleyerek düşünmek istiyorum.
0 Yorum :
Yorum Gönder
Yorumların benim için önemli...